Με τον τουρισμό να εκτοξεύεται σε πρωτοφανή επίπεδα και περίπου 80.000 θέσεις εργασίας να παραμένουν κενές, η Ελλάδα μοιάζει να τρέχει σε έναν αγώνα δρόμου χωρίς τερματισμό. Σύμφωνα με εκτενές ρεπορτάζ του Guardian, η κυβέρνηση, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να καλύψει το κενό, προωθεί fast-track νομιμοποιήσεις 30.000 αιτούντων άσυλο και στρέφεται σε εργατικό δυναμικό από τρίτες χώρες, όπως η Αίγυπτος, το Βιετνάμ και το Μπαγκλαντές.

Όμως, πίσω από αυτή την κίνηση κρύβεται μια σκοτεινή πραγματικότητα: μια πολιτική που φαίνεται να θυσιάζει τους Έλληνες εργαζόμενους και να σπρώχνει την κοινωνία σε ένα οικονομικό και κοινωνικό χείλος, ενώ η πίεση για την τουριστική «μηχανή» του ΑΕΠ απειλεί να συντρίψει τις ζωές χιλιάδων.

Πακιστάν-Ινδία στα πρόθυρα πυρηνικής κόλασης! Διάγγελμα Πακιστανού πρωθυπουργού-"Δεσμευόμαστε πως θα εκδικηθούμε"

Η τουριστική σεζόν έχει ήδη ξεκινήσει, και η Ελλάδα περιμένει ρεκόρ επισκεπτών – έως και 40 εκατομμύρια τουρίστες έως το 2028, σχεδόν τετραπλάσιους από τον πληθυσμό της. Όμως, η έλλειψη εργατών σε κ critical θέσεις, όπως σεφ, σερβιτόροι, προσωπικό κουζίνας, ρεσεψιονίστ και καθαριστές, έχει μετατρέψει την αναζήτηση προσωπικού σε έναν εφιάλτη. «Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρούμε υπαλλήλους», ομολογεί ο Δημήτρης Σταθοκωστόπουλος, ιδιοκτήτης γνωστού εστιατορίου στην Αθήνα, στον Guardian. «Οι Έλληνες προτιμούν πλέον δουλειές γραφείου, πενθήμερες, 9 με 5, αντί για τις εξαντλητικές βάρδιες του τουρισμού».

Η τουριστική βιομηχανία, που αποτελεί το 25% του ΑΕΠ και την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας, κλυδωνίζεται από μια πρωτοφανή κρίση. Στα νησιά-βαρόμετρα, όπως η Κρήτη και η Ρόδος, οι ξενοδόχοι ανταγωνίζονται με δελεαστικές αμοιβές και υποσχέσεις καλύτερων συνθηκών, αλλά το πρόβλημα παραμένει. «Είναι κληρονομιά της πανδημίας», εξηγεί ο Γιώργος Χότζογλου, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στην Εστίαση και τον Τουρισμό (ΠΟΕΕΤ). «Πολλοί εργαζόμενοι εγκατέλειψαν τον κλάδο κατά την καραντίνα και δεν επέστρεψαν. Η εποχικότητα, με μόλις τρεις μήνες επιδόματος ανεργίας μετά τη σεζόν, τους αναγκάζει να αναζητήσουν αλλού δουλειά. Πώς να επιβιώσουν με την κρίση κόστους ζωής;»

Η κυβέρνηση, αντί να επενδύσει στη στήριξη των Ελλήνων εργαζομένων, επιλέγει μια αμφιλεγόμενη λύση: τη fast-track νομιμοποίηση 30.000 αιτούντων άσυλο, πολλοί εκ των οποίων μέχρι πρόσφατα ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες σε κέντρα φιλοξενίας. Αυτοί, μετά από εκπαίδευση από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων, θα στελεχώσουν θέσεις κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Παράλληλα, διμερείς συμφωνίες με χώρες όπως η Ινδία, το Μπαγκλαντές και η Μολδαβία φέρνουν ξένους εργάτες, ενώ επιχειρηματίες όπως ο Σταθοκωστόπουλος εξετάζουν προτάσεις από το Ντουμπάι, επαινώντας την εργατικότητα των Ασιατών. «Ένας Μπαγκλαντεσιανός στην κουζίνα μας είναι εξαιρετικός», λέει.

Αυτή η στρατηγική, ωστόσο, κρύβει παγίδες. Η Σοφία Κουβελάκη, επικεφαλής του Home Project, που στηρίζει παιδιά πρόσφυγες, προειδοποιεί: «Είναι αδιανόητο να συζητάμε για απελάσεις, όταν η Ελλάδα χρειάζεται 750.000 εργαζόμενους έως το 2050. Τα παιδιά που υποστηρίζουμε διαπρέπουν όταν τους δίνεται ευκαιρία, αλλά η κυβέρνηση πρέπει να επενδύσει στην ένταξή τους, όχι να τους χρησιμοποιεί ως φθηνό εργατικό δυναμικό».

Η πολιτική της fast-track νομιμοποίησης, αντί να ενισχύει την κοινωνική συνοχή, κινδυνεύει να δημιουργήσει εντάσεις, καθώς πολλοί Έλληνες νιώθουν ότι παραγκωνίζονται υπέρ φθηνότερων εργατών, σε έναν κλάδο με ήδη χαμηλούς μισθούς και εξαντλητικές συνθήκες.

Η αντίφαση είναι κραυγαλέα: ενώ η κυβέρνηση καυχιέται για τη μείωση των μεταναστευτικών ροών και τις «σκληρές αλλά δίκαιες» πολιτικές της, με κατηγορίες για παράνομα pushbacks από την ακτοφυλακή, τώρα στρέφεται στους ίδιους ανθρώπους που κάποτε απέκλειε, για να σώσει τον τουρισμό.

Στα πλοκάμια του ΜΙΔΑΣ οι Έλληνες ιδιοκτήτες ακινήτων! Η φορολογική τανάλια της κυβέρνησης απειλεί να τους συντρίψει

Η πίεση για την κάλυψη των κενών, χωρίς ουσιαστικά μέτρα για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας ή την επανένταξη των Ελλήνων στον κλάδο, μοιάζει με βραδυφλεγή βόμβα. Οι Έλληνες εργαζόμενοι, αντιμέτωποι με την εποχικότητα και την ακρίβεια, απομακρύνονται, ενώ οι αιτούντες άσυλο καλούνται να γεμίσουν το κενό, συχνά χωρίς επαρκή στήριξη ή μακροπρόθεσμη προοπτική.

Καθώς η Ελλάδα ετοιμάζεται για μια τουριστική έκρηξη, η εικόνα είναι ζοφερή: μια κοινωνία διχασμένη, εργαζόμενοι υπό πίεση και μια κυβέρνηση που, αντί να επενδύσει στους πολίτες της, καταφεύγει σε βιαστικές λύσεις που κινδυνεύουν να βαθύνουν τις ανισότητες. Με 80.000 κενές θέσεις και έναν τουρισμό που απαιτεί όλο και περισσότερα, το ερώτημα παραμένει: πόσο ακόμα μπορεί να αντέξει η Ελλάδα πριν η οικονομική και κοινωνική ισορροπία καταρρεύσει οριστικά;