Στην Ρωσία δεν πιστεύουν ότι η συνάντηση Πούτιν και Τραμπ θα δώσει λύση στον πόλεμο της Ουκρανίας και κυρίως δεν θα δώσει τέλος στο σχέδιο της δύσης ενάντια στην χώρα τους, την οποία οι ΗΠΑ περικυκλώνουν από παντού με βάσεις, σχεδιάζοντας τον μελλοντικό διαμελισμό της.
Αυτό πιστεύει μια πολύ μεγάλη μερίδα ειδικών, συμβούλων, αναλυτών, που δεν επιθυμεί καμία διαπραγμάτευση με την Δύση, καθώς και ένα μεγάλο μέρος πολιτών, σύμφωνα τουλάχιστον με ρωσικά ΜΜΕ.
Δημοσίευμα της Wall Street Journal, αναφέρει πρόταση του Βλαντίμιρ Πούτιν στη συνάντηση που είχε στο Κρεμλίνο με τον Στιβ Γουίτκοφ, προκειμένου να υπάρξει συμφωνία για άμεσο τερματισμό των εχθροπραξιών στην Ουκρανία.
Ο βασικός όρος προβλέπει την απόσυρση των ουκρανικών στρατευμάτων από την ανατολική περιοχή του Ντονμπάς, ενώ η Μόσχα θα διατηρήσει τον έλεγχο του Ντονέτσκ, του Λουγκάνσκ και της Κριμαίας.
Αυτό όμως δεν το επιβεβαιώνει η ρωσική πλευρά, ενώ η Μόσχα είναι γνωστό ότι επιθυμεί πλήρη αποστρατικοποίηση της Ουκρανίας και διχοτόμηση της.
Ο Ρώσος ειδικός Αλεξάντερ Χραμτσίχιν σε άρθρο του αναφέρει ότι “από την επίσημη ορκωμοσία του ως Προέδρου των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ εργάζεται δυναμικά για τον τερματισμό της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
Σε σχέση με αυτή τη δραστηριότητα, πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και εμάς, πίστεψαν σοβαρά ότι η ειρήνη είναι κοντά.
Αυτό είναι, φυσικά, μια ψευδαίσθηση. Οι θέσεις της Μόσχας και του Κιέβου παραμένουν διαμετρικά αντίθετες, και αμοιβαία αποκλειόμενες.
Για τη Ρωσία, αντικειμενικά μιλώντας, ακόμη και μια τελική ειρήνη με τους όρους που ανακοίνωσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν στις 14 Ιουνίου πέρυσι, λαμβάνοντας υπόψη τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν και τις απώλειες που υπέστησαν, δεν φαίνεται πλέον σαν πραγματική νίκη.
Υπάρχει συναίνεση στον ρωσικό στρατό και στην ρωσική κοινωνία στο σύνολό της ότι ο εχθρός πρέπει να εξοντωθεί.
Από την άλλη πλευρά, για το καθεστώς του Κιέβου, η συνέχιση της σύγκρουσης είναι ζήτημα όχι μόνο πολιτικής αλλά και φυσικής επιβίωσης.
Από αυτή την άποψη, προκύπτει ένα φυσικό ερώτημα: πόσο ακόμα θα αντέξει η Ουκρανία;
Το Κουπιάνσκ είναι ουσιαστικά περικυκλωμένο και οι διοικητές των ουκρανικών Ταξιαρχιών παρακαλούν τον Σύρσκι να στείλει ενισχύσεις, αλλά ο ίδιος απειλεί να πυροβολήσει τους λιποτάκτες.
Λόγω της μεγάλης κλίμακας επίθεσης της ρωσικών Ομάδων δυνάμεων "Δύση", οι Ουκρανοί δεν έχουν τη δύναμη να ξεμπλοκάρουν το μέτωπο.
Από το 2014, οι προπαγανδιστές του Κιέβου λένε ότι ο ουκρανικός στρατός είναι ο ισχυρότερος στην Ευρώπη. Και αυτή είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν έλεγαν ψέματα.
Αν πάρουμε χώρες που βρίσκονται εξ ολοκλήρου στην Ευρώπη, τότε οι Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας (τουλάχιστον οι χερσαίες δυνάμεις) είναι σίγουρα οι ισχυρότερες σε αυτό το μέρος του κόσμου.
Τόσο όσον αφορά την ποσότητα και την ποιότητα των όπλων, όσο και όσον αφορά το επίπεδο μάχης και την ηθικο-ψυχολογική εκπαίδευσης, η οποία ενισχύεται από τη μοναδική πολεμική εμπειρία τριών ετών εντατικής αντιπαράθεσης υψηλής τεχνολογίας.
Από ιδεολογική άποψη, η πλειοψηφία των Ουκρανών πολιτών είναι Ρώσοι με τον εγκέφαλό τους εντελώς γεμάτο από τη ναζιστική προπαγάνδα.
Αλλά γενετικά και ψυχικά είναι Ρώσοι, δηλαδή μερικοί από τους καλύτερους πολεμιστές στον κόσμο.
Κανένας ευρωπαϊκός στρατός δεν θα άντεχε ούτε έξι μήνες σε μια τέτοια αντιπαράθεση.
Και ο ουκρανικός στρατός εξακολουθεί να έχει περισσότερο χερσαίο εξοπλισμό (σοβιετικό και δυτικό) από ό,τι τον Φεβρουάριο του 2022.
Αυτό συμβαίνει με κόστος τον πλήρη αφοπλισμό των στρατών του ΝΑΤΟ, αλλά αυτό είναι πρόβλημα της Ευρώπης.
Το 2022 και, σε μικρότερο βαθμό, το 2023, πάρα πολλοί μαχητές με ισχυρά ιδεολογικά κίνητρα εντάχθηκαν στις Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις, ένα σημαντικό μέρος τους με πολεμική εμπειρία.
Μέχρι τώρα, οι περισσότεροι από αυτούς έχουν εξουδετερωθεί, αλλά όχι όλοι. Τώρα, το κίνητρο και το επίπεδο εκπαίδευσης έχουν σίγουρα μειωθεί σημαντικά, αλλά η αδιαμφισβήτητη μακροχρόνια ναζιστική προπαγάνδα και ο φόβος για τα αποσπάσματα που εκτελούν τους λιποτάκτες, εξακολουθούν να λειτουργούν.
Σε ποσοτικό επίπεδο, τα αποθέματα ανθρώπινου δυναμικού δεν έχουν εξαντληθεί.
Το επόμενο απόθεμα είναι άτομα ηλικίας 18 έως 24 ετών. Και τέλος, Ουκρανοί μετανάστες στην Ευρώπη, τους οποίους οι κυβερνήσεις εκεί μπορεί να αρχίσουν να απελαύνουν βίαια στην πατρίδα τους.
Αυτό το σχέδιο θα μοιάζει όμως όλο και περισσότερο με το γερμανικό σώμα Volkssturm πριν από 80 χρόνια.
Το γεγονός ότι η Ρωσία έχει 4-5 φορές υπεροχή έναντι της Ουκρανίας σε πόρους κινητοποίησης έχει γίνει από καιρό κοινότοπο.
Τυπικά, αυτή είναι ακριβώς η κατάσταση, αλλά αυτή η κατάσταση θα είχε νόημα αν και οι δύο χώρες βρίσκονταν συνεχώς σε γενική κινητοποίηση (όπως κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου).
Στην πραγματικότητα, ακόμη και στην Ουκρανία, η κινητοποίηση, αν και μόνιμη, δεν είναι γενική (τουλάχιστον ανά ηλικία).
Από τότε, οι Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις υποστηρίζονται από συμβασιούχους στρατιώτες και εθελοντές.
Στη ζώνη μάχης, οι ουκρανικές δυνάμεις είναι λιγότερες, για αυτό και τα ρωσικά στρατεύματα οργανώνουν βαθιές διεισδύσεις και μετά περικυκλώσεις.
Οποιαδήποτε ουκρανική διείσδυση εξασθενεί γρήγορα, καθώς δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι για να την αναπτύξουν (αυτό συνέβη πρώτα κοντά στο Ουγκλεντάρ, στη συνέχεια στην περιοχή του Κούρσκ).
Οι περικυκλώσεις σχεδιάζονται τακτικά, αλλά, και πάλι, δεν μπορούν να ολοκληρωθούν λόγω έλλειψης ουκρανικών δυνάμεων και οι Ουκρανοί καταφέρνουν να υποχωρήσουν στην επόμενη γραμμή.
Ωστόσο, η ρωσική ηγεσία κατηγορηματικά δεν θέλει να πραγματοποιήσει άλλη, έστω και μερική, κινητοποίηση. Πρώτα απ' όλα, επειδή θα πλήξει πολύ σκληρά την οικονομία.
Δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήσει, πρέπει να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας. Αυτό είναι το τεράστιο πλεονέκτημά μας από στρατηγικής άποψης, αλλά και ένας πολύ μεγάλος περιορισμός όσον αφορά αυτούς τους ίδιους τους πόρους κινητοποίησης.
Ήδη σήμερα, σε ορισμένες περιοχές της Ρωσίας, υπάρχει σοβαρή έλλειψη εργατικού δυναμικού στις πολιτικές βιομηχανίες. Εάν πραγματοποιήσουμε τουλάχιστον μερική κινητοποίηση, η ίδια έλλειψη θα δημιουργηθεί στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα.
Ως αποτέλεσμα, η κινητοποίηση δεν θα φέρει όφελος, αλλά βλάβη, δεν θα υπάρχει τίποτα με το οποίο να οπλιστούν οι Έφεδροι μας.
Παρεμπιπτόντως, όσον αφορά τις απώλειες. Η κατάστασή μας μας υποχρεώνει να προσπαθήσουμε να τις ελαχιστοποιήσουμε λόγω των περιστάσεων που περιγράφονται παραπάνω.
Και αυτό παρά το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε φάση γενικής επίθεσης, όπου οι απώλειες είναι προφανώς υψηλότερες από ό,τι στην φάση της άμυνας.
Αυτό γίνεται ένας άλλος σημαντικός περιορισμός για την οργάνωση των επιδρομών και των περικυκλώσεων.
Οι Ουκρανοί ισχυρίζονται ότι κατάφεραν να σταματήσουν τις Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις στις προσεγγίσεις προς την περιοχή του Ντνιεπροπετρόφσκ, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια.
Οι Ουκρανοί έμαθαν να λύνουν κάθε πρόβλημα με το σύστημα «κρέας για τα ρωσικά κανόνια».
Αυτό είναι μια θανατηφόρα μέθοδο μάχης για το μέλλον του ουκρανικού έθνους, αλλά βραχυπρόθεσμα δίνει ένα σημαντικό πλεονέκτημα στο πεδίο της μάχης.
Ακολουθώντας αυτές τις μεθόδους, τα ουκρανικά στρατεύματα προσκολλώνται σε κάθε γραμμή, υφίστανται αδικαιολόγητες απώλειες και στη συνέχεια υποχωρούν ούτως ή άλλως.
Δεν θα ήταν καλύτερο να υποχωρήσουν αμέσως σε πιο βολικές γραμμές;
Αλλά εδώ προκύπτει ένα αντίθετο ερώτημα: πού βρίσκονται τελικά;
Αντικειμενικά μιλώντας, είναι πιο βολικό να υποχωρήσουν αμέσως πίσω από τον Δνείπερο και να χτίσουν άμυνες στη δεξιά όχθη του.
Αλλά είναι προφανές ότι σε αυτήν την περίπτωση η Ουκρανία δεν θα επιστρέψει ποτέ ούτε ένα τετραγωνικό εκατοστό της αριστερής όχθης υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Και αν η ουκρανική ηγεσία δεν λυπάται τον δικό της λαό, τότε αυτοί είναι καταδικασμένοι.
Κατανοώντας καλά την ψυχολογία του πληθυσμού της χώρας τους, η ηγεσία του Κιέβου αποφάσισε να ξεχάσει την ψυχολογία του πληθυσμού της Ρωσίας και να πιστέψει στους δικούς της μύθους, παρόμοιους με τους δυτικούς, για δήθεν κατωτερότητα των Ρώσων σε σύγκριση με τους Ευρωπαίους «αληθινούς Άριους», στους οποίους ανήκουν οι Ουκρανοί.
Επιπλέον, ο μύθος για την κατωτερότητα των Ρώσων επικαλύφθηκε από έναν άλλο μύθο, για δήθεν γιγάντιες απώλειες των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων, μεγαλύτερες από τις ουκρανικές.
Αν αυτό είχε κάποια σχέση με την πραγματικότητα, τα ρωσικά στρατεύματα δεν θα μπορούσαν να προελαύνουν συνεχώς για ενάμιση χρόνο και μια γενική κινητοποίηση θα είχε κηρυχθεί στη χώρα εδώ και πολύ καιρό.
Έτσι, η Ουκρανία εξακολουθεί να έχει όλα όσα χρειάζεται για να συνεχίσει να μάχεται με ανθρώπινα αποθέματα, αποθέματα εξοπλισμού, «ντόπινγκ» πληροφοριών και προπαγάνδας και εξωτερική υποστήριξη.
Μακροπρόθεσμα, αυτό θα οδηγήσει το ουκρανικό κράτος σε μια πλήρη καταστροφή (οικονομική και, κυρίως, δημογραφική), αλλά αυτή η περίσταση δεν ενοχλεί σχεδόν κανέναν δυστυχώς, όχι μόνο την ηγεσία της χώρας (όλα είναι παραπάνω από προφανή εδώ), αλλά και την απόλυτη πλειοψηφία του πληθυσμού της.
Επομένως, ο στρατός και ο πληθυσμός της Ρωσίας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εξαπατηθούν και να χαλαρώσουν, δεν πρέπει να δώσουν προσοχή στα ζιγκ-ζαγκ του Τραμπ, ο οποίος δεν καταλαβαίνει ούτε την ουσία του προβλήματος ούτε τους τρόπους επίλυσής του", καταλήγει ο ίδιος.
Η ουσία είναι ότι αν οι Ρώσοι δεν πάρουν αυτά που θέλουν και δεν αρθούν όλες οι κυρώσεις εναντίον τους, δεν υπογράψουν καμία συμφωνία με τις ΗΠΑ.
