Κοινή εμφάνιση Καραμανλή - Σαμαρά: Θα μιλήσουν στην παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού (βίντεο)

Εν μέσω της συζήτησης για το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος από τον Αντώνη Σαμαρά, ο πρώην πρωθυπουργός έδωσε  σήμερα το «παρών» στην παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού για το Ουκρανικό, που τιτλοφορείται «Οι αθέατες όψεις του πολέμου στην Ουκρανία».

Η κριτική στην κυβέρνηση από τον πρώην πρωθυπουργό ήταν σε πιο υψηλούς τόνους από κάθε προηγούμενη φορά και αφορούσε το σύνολο των εθνικών θεμάτων. Από τα ελληνοτουρκικά, το Μακεδονικό, τις σχέσεις της Αθήνας με τον Χαφτάρ και τον ρόλο των Κούρδων στη Μέση Ανατολή και φυσικά την στήριξη του Ζελένσκι. «Είμασταν οι πιο καλοί μαθητές στα πάντα αλλά αφελείς για τα δικά μας συμφέροντα»  ισχυρίστηκε ο κ. Σαμαράς υπογραμμίζοντας ότι το χρέος ενός πρώην πρωθυπουργού είναι μιλά και όχι να σιωπά.  Ο κ. Σαμαράς επιτέθηκε προσωπικά στον πρωθυπουργό τον οποίο μάλιστα κατηγόρησε για αλαζονεία απαντώντας στην φράση του κ. Μητσοτάκη περί «αυτόκλητων συμβουλατόρων του καναπέ».

 «Παρών» στο Πολεμικό Μουσείο, όπου πραγματοποιείται η εκδήλωση, ήταν και ο πρώην Κώστας Καραμανλής ο οποίος πήρε πρώτος τον λόγο και  αναφέρθηκε εκτενώς στην ευρωπαϊκή άμυνα τονίζοντας με έμφαση ότι καμία συμμετοχή δεν μπορεί να έχει η Τουρκία στους μελλοντικούς αμυντικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Εάν συμβεί αυτό, θα αναδειχθεί η βαθιά υποκρισία της Ευρώπης. «Δεν μπορεί να προσπαθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να αυτονομηθεί αμυντικά από τις ΗΠΑ και να εξαρτηθεί αμυντικά από την Τουρκία» σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Καραμανλής.

Ο πρώην πρωθυπουργός αναφερόμενος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις τόνισε με έμφαση ότι «με το να επιμένουμε στη διατήρηση μιας εξωραϊσμένης εικόνας, παρά τα όσα συμβαίνουν, εταίροι και σύμμαχοι δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της αποθράσυνσης της Τουρκίας ότι λειτουργεί ως νταής και ταραξίας απέναντί μας». 

«Βλέπω ορατό έναν σοβαρό κίνδυνο: Σταδιακά, βήμα – βήμα, να περιέλθει η χώρα σε μη αναστρέψιμη κατάσταση ομηρίας έναντι της Τουρκίας. Με απλά λόγια τίποτα να μη μπορεί να γίνει στην περιοχή χωρίς την έγκρισή της, έστω και αν παραβιάζονται βάναυσα το Διεθνές Δίκαιο, οι Διεθνείς Συνθήκες, τα ισχυρά θεμελιωμένα δίκαια της Ελλάδας. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία» προειδοποίησε ο κ. Καραμανλής.

Ο Αντώνης Σαμαράς ξεκίνησε την ομιλία του κάνοντας εκτενείς αναφορές στο ουκρανικό ζήτημα. «Η Δύση θεμελίωσε πολιτισμό ελευθερίας και όχι μοναδικές αλήθειες... Η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αποδείχθηκε μια λανθασμένη απόφαση που πλήρωσε ακριβά η Ευρώπη και η Δύση. Με αυτήν την απόφαση που ήταν ένα κορυφαίο σφάλμα γεωπολιτικής συσπειρώθηκαν οι πάντες εναντίον της» είπε ο κ. Σαμαράς και υποστήριξε ότι για την χώρα μας έκανε ζημιά ο υπερβάλλουσα στήριξη του Ζελένσκι.

Εφ΄ όλης της ύλης επικρίσεις

Ο κ. Σαμαράς ήταν ιδιαίτερα επικριτικός για την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση στα ελληνοτουρκικά λέγοντας ότι έχουμε ήρεμα νερά επειδή εμείς δεν αντιδρούμε. «Στην ουσία δεν έχουμε ήρεμα νερά αλλά τρικυμία εν κρανίω, είπε και πρόσθεσε ότι δεν μπορούμε να παίζουμε με τα εθνικά θέματα.

Σημείωσε επίσης ότι η κυβέρνηση δεν πέτυχε να εξαιρεθεί η Τουρκία από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Safe. «Δεν έχουμε έλλειμμα στρατηγικής αλλά περίσσευμα αφέλειας» σημείωσε μεταξύ άλλων ο κ. Σαμαράς και επέκρινε την κυβέρνηση και για την πολιτική που ακολούθησε έναντι της Λιβύης δίνοντας έμφαση στο γεγονός ότι η Τουρκία προσέγγισε τον Χαφτάρ.

«Πανηγυρίζουμε για τα υπερπλεονάσματα όταν χάνουμε σε ανταγωνιστικότητα καθώς το κόστος της ενέργειας γονατίζει την οικονομία. Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα που κάναμε τον καλό μαθητή και την πατήσαμε. Για παράδειγμα το δημογραφικό. Αντί να επιδοτούμε τα νεαρά ζευγάρια να κάνει παιδιά επιδοτούμε τα ηλεκτρονικά αυτοκίνητα...» είπε μεταξύ άλλων ο κ. Σαμαράς ο οποίος αναφερόμενος στο μεταναστευτικό ζήτησε το εργατικό δυναμικό από τρίτες χώρες να έρχεται με διμερείς συμφωνίες π.χ. από την Αίγυπτο. 

Ζήτησε επίσης από την κυβέρνηση να μην παρακολουθεί μοιραία και άβουλη τις εξελίξεις στο Μακεδονικό καθώς η Βόρεια Μακεδονία παραβιάζει ευθέως τη συμφωνία των Πρεσπών. 

«Είμασταν οι πιο καλοί μαθητές στα πάντα αλλά αφελείς για τα δικά μας συμφέροντα» σημείωσε επίσης ο κ. Σαμαράς και πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση δεν βλέπει ότι η Δύση εγκαταλείπει τον δικαιωματισμό...

«Η Μέση Ανατολή εξελίσσεται σε πεδίο αντιπαράθεσης Ισραήλ - Τουρκίας και ο ανασχεδιασμός στην 1η γράμμη βρίσκει πλέον τους Κούρδους» τόνισε ο κ. Σαμαράς καλώντας εκ νέου την κυβέρνηση να δει το πραγματικό συμφέρον της χώρας στον τελείως καινούργιο κόσμο που έρχεται... 

«Χθες ο κ. Μητσοτάκης μίλησε για «Αυτόκλητους συμβουλάτορες του καναπέ». Τόση αλαζονεία. Πείτε να μην στεναχωριέται... Να μην ακούει κανέναν άλλον παρά μόνον τον Γεραπετρίτη, τον Ντόκο και όλο το ΕΛΙΑΜΕΠ...» είπε ο κ. Σαμαράς και πρόσθεσε: «Δεν είναι χρέος ενός πρώην πρωθυπουργού να μένει σιωπηλός... Αυτά, που πρέπει να λέω για την πατρίδα μου θα συνεχίσω να τα λέω πάντα γιατί είναι θέμα ευθύνης. Και από την ευθύνη γεννιέται η ελπίδα. Η Ελλάδα δεν θα αφεθεί στη μοίρα της ούτε θα γονατίσει, ούτε τώρα, ούτε ποτέ».

Ποιοι έδωσαν το παρών

Στην παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού μεταξύ άλλων έδωσαν  «το παρών» οι βουλευτές της ΝΔ:  Μίλτος Χρυσομάλλης , Γιώργος Βλάχος, Μαξίμου Χαρακοπουλος,Ευριπίδης Στυλιανίδης  , Θόδωρος Καράογλου, Περικλής Μαντάς. Στην εκδήλωση είναι επίσης οι Γιάννης Μιχελάκης,  Σωτήρης Χατζηγάκης,  Κώστας Μαρκόπουλος, Νίκος Νικολόπουλος, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, Πάνος Παναγιωτόπουλος, Θανάσης Σκορδάς, Χριστογιάννης Ηλίας, Χρήστος Φώλιας, Δημήτρης Καμμένος,  Γιώργος Πατούλης, Αντώνης Μπέζας, Ανδρέας Λυκουρέντζος δήμαρχοι, αυτοδιοικητικοί και ο ακαδημαϊκος Γιάννης Μάζης.  Από τον ΣΥΡΙΖΑ οι κ.κ. Δημήτρης Μάρδας και Γιάννης Μαντζουράνης αλλά και ο Γιώργος Τσίπρας ο οποίος παραιτήθηκε μετά το 5ο συνέδριο ενώ από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ ο Κώστας Λαλιώτης και η Τόνια Αντωνίου.

Η ομιλία Καραμανλή


«Εκτιμώ ιδιαίτερα την γραφή του Σταύρου Λυγερού. Tην διεισδυτικότητα της πένας του, το συνολικό δημοσιογραφικό αλλά και συγγραφικό του έργο, την παρρησία της γνώμης του. Ειδικά σε θέματα διεθνούς και εξωτερικής πολιτικής περιλαμβάνεται στους λίγους επαΐοντες στον χώρο του. Το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα είναι κατά την άποψή μου ίσως η κορυφαία μέχρι σήμερα δουλειά του. Διεξοδική ανάλυση του ευρύτερου διεθνούς πλαισίου, οξύτητα σκέψης και κυρίως το θάρρος να διατυπώνει απόψεις που, παρ’ ότι ξεφεύγουν από την κυρίαρχη τάση, είναι τεκμηριωμένες με ισχυρά στοιχεία και επιχειρήματα. Και είναι αναμφισβήτητο ότι γνώμονάς του είναι η αγωνία για τα εθνικά μας συμφέροντα και για μια κατά το δυνατόν αποτελεσματικότερη εξωτερική πολιτική.

Κυρίες και Κύριοι, 

Ορθώς καταδικάζεται η προ τριάμισι περίπου ετών ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Όμως, η συλλογική Δύση δεν είναι αθώα του αίματος ούτε για τις συνθήκες που οδήγησαν στην σύγκρουση, ούτε για το συνεχιζόμενο δράμα, πρωτίστως εις βάρος του ουκρανικού λαού. Η πυροδότηση των ταραχών του 2014, η απαξίωση των συμφωνιών του Μίνσκ, η εμμονή να ενταχθεί η Ουκρανία στην βορειοατλαντική Συμμαχία με ξεκάθαρο αντιρωσικό πρόσημο, προφανώς δεν δικαιολογούν την ρωσική επιθετικότητα. Σίγουρα όμως θέτουν και την Δύση στο κάδρο των ευθυνών για τον πρώτο, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, μεγάλο πόλεμο επί Ευρωπαϊκού εδάφους.

Όπως είχα τονίσει ήδη τον Ιούνιο του 2022 η παράταση του πολέμου ζημίωσε πρωτίστως την ίδια την Ουκρανία και σε ανθρώπινες απώλειες και σε καταστροφικές συνέπειες. Κατέστησε δε την ειρήνευση ακόμα δυσκολότερη και πιθανότατα με δυσμενέστερους για την Ουκρανία όρους με την πάροδο του χρόνου. Η χρονική επιμήκυνση και η κλιμάκωση της σύγκρουσης έφερε τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Ο μεγάλος χαμένος του πολέμου είναι η Ουκρανία.

Δεύτερος μεγάλος χαμένος είναι η Ευρώπη. Υιοθετώντας άκριτα ένα εξόχως επιθετικό προσανατολισμό, αντί να πρωταγωνιστήσει στην αναζήτηση διεξόδου από την κρίση, ενεπλάκη με μεγάλο κόστος, ενεργειακό, οικονομικό και πολιτικό. Και μπορεί μεν οι ΗΠΑ να βρήκαν αγορές για τους υδρογονάνθρακές τους, μπορεί πράγματι να επέτυχαν την διεύρυνση του ΝΑΤΟ με την ένταξη της Σουηδίας και της Φιλανδίας. Η αλήθεια όμως είναι πως η εξέλιξη των πραγμάτων δείχνει προς μια στρατηγικού χαρακτήρα ήττα για την συλλογική Δύση. Και σε επίπεδο εντυπώσεων και ως ενίσχυση της τάσης προς ένα πολύ πιο πολυπολικό κόσμο που αυξανόμενα αμφισβητεί την πρωτοκαθεδρία της Δύσης και των θεσμών που αυτή επέβαλε στο διεθνές σύστημα.

Το «δυτικό κόμμα του πολέμου» όπως επιτυχώς χαρακτηρίζει ο Λυγερός τους πολιτικούς και τις κυβερνήσεις που σχεδόν υστερικά υποστήριξαν με μένος τον πόλεμο, την απόλυτη δαιμονοποίηση της Ρωσίας και την μανιχαϊστική ιδεολογικοποίηση της σύγκρουσης στον άξονα καλού κακού, έχουν τεράστια ευθύνη για τις δυσάρεστες εξελίξεις. Για να τις συγκαλύψουν μάλιστα επιχειρούν την κλιμάκωση του πολέμου και την διασπορά φόβου για την επικείμενη τάχα γενικευμένη ρωσική εισβολή στην Ευρώπη. Η αλλαγή κυβέρνησης και στάσης των ΗΠΑ στο Ουκρανικό τους εκθέτει ακόμα περισσότερο.

Κυρίες και Κύριοι,

Όπως ήδη ελέχθη, η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι πράξη απαράδεκτη και καταδικαστέα. Τίποτα δεν δικαιολογεί την προσφυγή στην βία και την αιματοχυσία. Όμως, η αλήθεια είναι ότι ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία είναι το κίνητρο που καθοδήγησε τη Δύση στον πόλεμο αυτό και όχι οι αρχές και οι αξίες. Διαφορετικά, δεν θα βλέπαμε αυτήν την τεράστια αναντιστοιχία της δυτικής στάσης στον πόλεμο στην Ουκρανία με τη στάση της απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας. Η Δύση σύρθηκε σε έναν πόλεμο χωρίς τέλος, πόλεμο που – κακά τα ψέματα – δεν αφορούσε καν κράτος μέλος του ΝΑΤΟ ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη στιγμή που τη βλέπουμε να εθελοτυφλεί σε απειλές εναντίον μελών της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνηκε για άλλη μια φορά να αυτοσχεδιάζει και απέτυχε να αναλάβει εγκαίρως πρωτοβουλίες για την ίδια την ήπειρό της, για την κατάπαυση του πυρός, τη λήξη του πολέμου και την επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ενδεχομένως στη βάση των συμφωνιών του Μίνσκ. 

Αυτήν τη στιγμή, διαδραματίζονται στο κόσμο πρωτόγνωρες εξελίξεις. Για πρώτη φορά, οι ΗΠΑ αποσύρονται από τον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και επιδεικνύουν διάθεση προσέγγισης και συνεργασίας με τη Μόσχα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει, για μια ακόμη φορά, ανέτοιμη να διαμορφώσει πολιτική και ακολουθεί ασθμαίνοντας τις πολιτικές που διαμορφώνουν άλλοι για την ίδια την ήπειρό της. Παρακολουθούμε την Ουκρανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση να σύρονται σε μια διαδικασία ειρήνευσης, υπό τους δυσμενέστερους δυνατούς όρους. Χωρίς ουσιαστικά να έχουν καμία δυνατότητα αντίδρασης. Γιατί, πλέον, καταδεικνύεται με τον πιο προφανή τρόπο η αδυναμία της Ένωσης να έχει λόγο και ρόλο στη διεθνή σκηνή, ακόμα και όταν πρόκειται για την ίδια την Ευρώπη, καθώς και η αδυναμία της να στηρίζει τις αποφάσεις της με αξιόπιστη αμυντική ικανότητα. Είναι χαρακτηριστικό το πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση, σε κατάσταση σοκ, προσπαθούσε να βρει τρόπο να αντιδράσει, με συναντήσεις σε διαφορετικές συνθέσεις και με εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης χώρες, ουσιαστικά με ημίμετρα. Οι οποίες διαδικασίες οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα που είναι πολύ μακριά από τις αρχές της εδαφικής κυριαρχίας και της ακεραιότητας της Ουκρανίας, υπέρ των οποίων υποτίθεται ότι μαχόταν μέχρι πρότινος η Δύση. Και αυτό, φυσικά, είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει όλους μας και να μας προετοιμάσει για την ανάγκη να μπορούμε να βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να ενισχύουμε τις δικές μας αποτρεπτικές και αμυντικές δυνατότητες.

Ιδιαίτερη σημασία για την Ελλάδα έχει η προσπάθεια που γίνεται αυτήν τη στιγμή, για την οικοδόμηση της αμυντικής ικανότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιας ικανότητας, για την οποία η Ένωση αμφιταλαντεύτηκε για πάρα πολλά χρόνια και που τώρα επιδιώκει να αποκτήσει, φοβάμαι εσπευσμένα και σπασμωδικά. Χωρίς ξεκάθαρη πολιτική βούληση και ολοκληρωμένο σχέδιο. 

Από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, η Ευρωπαϊκή Ένωση θεώρησε την ειρήνη και την ασφάλεια στα εδάφη της ως δεδομένα. Όμως, η συνειδητοποίηση ότι η ασφάλεια που παρείχαν όλα αυτά τα χρόνια οι ΗΠΑ στην Ευρώπη δεν είναι πια δεδομένη αποτέλεσε ισχυρό σοκ. Σήμερα, η Ένωση οφείλει να κατανοήσει ότι οι κίνδυνοι στην περιφέρειά της είναι πολλοί και δεν προέρχονται μόνο από ανατολάς, δηλαδή –όπως θεωρούν κάποιοι– από τη Ρωσία, αλλά και από το νότο, δηλαδή από την Τουρκία και άλλους παράγοντες αστάθειας στην περιοχή μας. Και θα πρέπει να αντιληφθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση ότι πια είναι μόνη της σε αυτό. Συνεπώς, οφείλει να οικοδομήσει έναν ισχυρό αμυντικό μηχανισμό που θα έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει, όπου αυτό απαιτηθεί στα σύνορά της, χωρίς εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες που δεν είναι μέλη της! Μόνο έτσι θα μπορούν τα κράτη μέλη της Ένωσης να αισθάνονται ασφαλή.

Κυρίες και Κύριοι, 

Η δημιουργία αυτού του Ευρωπαϊκού αμυντικού μηχανισμού είναι ένας πάγιος στόχος της Ελλάδας. Η ασφάλεια ήταν ίσως ο σοβαρότερος λόγος, για τον οποίο η χώρα μας εντάχθηκε στην τότε ΕΟΚ. Όμως, για να έχει αυτός ο μηχανισμός αξιοπιστία, θα πρέπει η Ένωση να μην έχει δύο μέτρα και σταθμά, αλλά να πείθει ότι λειτουργεί πράγματι στη βάση αρχών, αξιών και του Διεθνούς Δικαίου. Δεν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να κρατάει ίσες αποστάσεις σε ότι αφορά την Τουρκία που κατέχει περίπου το 37% ενός κράτους μέλους της, της Κύπρου, και απειλεί καθημερινά με πόλεμο ένα άλλο κράτος μέλος της, την Ελλάδα. 

Είναι εξωφρενικό να ακούμε, αυτόν τον καιρό, από κορυφαίους Ευρωπαίους αξιωματούχους, ότι η Τουρκία πρέπει να συμμετάσχει στους αμυντικούς μηχανισμούς της Ένωσης, γιατί αποτελεί πυλώνα για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της Ευρώπης! Αυτά θα πρέπει να απαντηθούν. Καμία αξιοπιστία δεν μπορεί να έχει η Ένωση όταν δαιμονοποιεί τη Ρωσία, ενώ κατευνάζει την Τουρκία.

Η Ελλάδα οφείλει να καταδεικνύει αυτήν την ασυνέπεια και να αναδεικνύει τον αναθεωρητισμό, την επιθετικότητα και τον αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή, το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου που διαχρονικά παίζει και τον αυταρχισμό που επικρατεί στο εσωτερικό της. Δεν μπορεί να προσπαθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να αυτονομηθεί αμυντικά από τις ΗΠΑ και να εξαρτηθεί αμυντικά από την Τουρκία!

Αν θέλει η Ένωση να αποκτήσει μια αληθινά αυτόνομη αμυντική ικανότητα, οφείλει να πάρει τις γενναίες εκείνες αποφάσεις που θα της επιτρέψουν να πατήσει στα δικά της πόδια και όχι να εξαρτάται πάλι από τρίτους! Και, μάλιστα, από μια Τουρκία που έχει αποδείξει ότι χρησιμοποιεί εκβιαστικά τον όποιο μοχλό πίεσης έχει απέναντι στην Ευρώπη! Ποιος πυλώνας σταθερότητας μπορεί να είναι η Τουρκία για την ασφάλεια της Ευρώπης; Που παρεμβαίνει στρατιωτικά σε όλες τις γειτονικές της χώρες και τις απειλεί με πόλεμο, προκειμένου να χαράξει δικές της ζώνες επιρροής και να υπερασπιστεί αυτά που θεωρεί ιστορικά της δικαιώματα! Στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στον Καύκασο, στα Βαλκάνια, όπως στην Αλβανία και το Κόσοβο.

Καμία συμμετοχή δεν μπορεί να έχει η Τουρκία στους μελλοντικούς αμυντικούς μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εάν συμβεί αυτό, θα αναδειχθεί η βαθιά υποκρισία της Ευρώπης. Όμως, θα ακυρωθεί και η όποια μελλοντική δυνατότητα να μας στηρίξει έμπρακτα η Ευρωπαϊκή Ένωση απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Όπως δεν μπορεί να ενταχθεί η Τουρκία στους Ευρωπαϊκούς χρηματοδοτικούς μηχανισμούς για την άμυνα, να χρησιμοποιήσει δηλαδή ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, για να επενδύσει στην επιθετικότητά της εναντίον μας και εναντίον της Κύπρου και να εξυπηρετήσει τους δικούς της επεκτατικούς σκοπούς στην περιοχή και όχι φυσικά την Ευρωπαϊκή ασφάλεια και σταθερότητα. Ούτε προφανώς θα μας προστατεύσουν οι όποιες αόριστες παραινέσεις τής τεθούν για εποικοδομητική στάση στο Κυπριακό και στο Αιγαίο, ως δήθεν όροι για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Άμυνα.

Κυρίες και Κύριοι, 

Ο σημερινός κόσμος επιστρέφει σε μια realpolitik σφαιρών επιρροής και ωμής ισχύος ως μέσου διευθέτησης των διεθνών διαφορών με πλήρη απαξίωση των κανόνων δικαίου και των διεθνών οργανισμών. Είναι η επιστροφή στον ανταγωνισμό των μεγάλων και των ανερχόμενων δυνάμεων. Ο αιφνίδιος πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν που εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες είναι εκκωφαντικό παράδειγμα της αστάθειας, του απρόβλεπτου και της επικινδυνότητας του κόσμου στον οποίο ζούμε. Ένα κόσμο που διολισθαίνει σε κατάσταση διεθνούς αναρχίας, χωρίς κανόνες και αρχές, με την βία να επιβάλλει το δίκαιο του ισχυρότερου. Οι εξελίξεις αυτές κάθε άλλο παρά ευνοϊκές είναι για την Ελλάδα, μια χώρα status quo, μια χώρα υπέρμαχο της δικαιοκρατικής τάξης (rules based order). Ένα διεθνές περιβάλλον χαρακτηριζόμενο από κατακερματισμό, αναθεωρητισμό, ηγεμονικές επιδιώξεις και σφαίρες επιρροής αντίκειται στα ελληνικά στρατηγικά συμφέροντα.

Αντιθέτως σε αυτό το περιβάλλον η Τουρκία εμφανίζεται αναβαθμισμένη. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο ρόλος του επιτήδειου ουδέτερου στον πόλεμο της Ουκρανίας τής εξασφάλισε τη θέση του διαμεσολαβητή μεταξύ των μερών, κάτι που φάνηκε πλέον πως εκτιμάται από εταίρους και συμμάχους. Παρά την επιθετική και αναθεωρητική της συμπεριφορά σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή χαρακτηρίζεται από εταίρους και συμμάχους ως παράγων σταθερότητας και ασφάλειας. Τα ακούμε αυτά από τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ και άλλους Ευρωπαίους αξιωματούχους. Το στρατιωτικό μέγεθος της Τουρκίας την κάνει να φαίνεται στα μάτια των Ευρωπαίων ως πολύφερνη νύφη τώρα που οι ίδιοι αδυνατούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την Ευρωπαϊκή ασφάλεια και ψάχνουν εύκολες λύσεις. 

Από την άλλη η ανοιχτή στήριξη της Ελλάδας στην Ουκρανία δεν εξασφάλισε αυτομάτως υποστήριξη για τα δικά μας δίκαια. Ζητήθηκαν από εμάς πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαμε να κάνουμε, ενώ ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αναδειχθούν οι δικοί μας περιορισμοί στην παροχή βοήθειας, εξαιτίας των τεράστιων απαιτήσεων και αναγκών που θέτει σε μας η απολύτως αντίστοιχη απειλή που αντιμετωπίζουμε. 

Δεν μπορεί και δεν πρέπει η Διακήρυξη των Αθηνών Περί Φιλίας και Καλής Γειτονίας και η λογική των «ήρεμων νερών» να εμποδίζουν την ανάδειξη του νέο-οθωμανικού, αναθεωρητικού και επιθετικού χαρακτήρα της Τουρκίας. Είναι εξωφρενικό να αναστέλλεται η ηλεκτρική διασύνδεση των νησιών μας, καταμεσής του Αιγαίου. Και, μάλιστα σε θαλάσσιες περιοχές που είναι αδιανόητο να υπάρχουν διεκδικήσεις εκ μέρους της Τουρκίας! Πού; Μέσα στο Αιγαίο; Πίσω από μία συστάδα ελληνικών νησιών; Η όποια κίνηση εναντίον μας και εναντίον ιταλικών σκαφών μισθωμένων από γαλλική εταιρεία, για ένα καλώδιο, ανάμεσα από ελληνικά νησιά καταδεικνύει το μέγεθος της τουρκικής επιθετικότητας και της καταχρηστικής συμπεριφοράς της. 

Με το να επιμένουμε στη διατήρηση μιας εξωραϊσμένης εικόνας, παρά τα όσα συμβαίνουν, εταίροι και σύμμαχοι δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της αποθράσυνσης της Τουρκίας ότι λειτουργεί ως νταής και ταραξίας απέναντί μας, αλλά μένουν με την εντύπωση ή, χειρότερα ακόμη προσποιούνται, ότι έχουν εξομαλυνθεί οι σχέσεις μας και είναι μόνο τεχνικά τα ζητήματα μεταξύ μας. Αντιθέτως, είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αναδειχθεί προς τα έξω ο πραγματικός και εξόφθαλμα αποσταθεροποιητικός ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή και όχι να περνούν λανθασμένα μηνύματα αδυναμίας της Ελλάδας ή ανοιχτών ζητημάτων στην καρδιά του Αιγαίου! Διαφορετικά, αποδίδουμε λόγο στην Άγκυρα για οτιδήποτε αφορά την παραμικρή λειτουργία της Ελλάδος μεταξύ των νησιών της θέτοντας έτσι ουσιαστικά υπό αίρεση την εδαφική μας συνοχή.

Το ίδιο ισχύει και για το σχέδιο δημιουργίας ενός ολοκληρωμένου θαλάσσιου πάρκου, στην καρδιά του Αιγαίου, το οποίο δεν μπορεί να διολισθήσει σταδιακά σε ένα σχέδιο που αποκλείει νησιά από τον αρχικό σχεδιασμό, ώστε να καταλήξει να αποφεύγει να ενσωματώσει περιοχές, όπου η κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν. Ένα πράγμα θέλω να τονίσω. Στις εν λόγω περιοχές στην καρδιά του Αιγαίου, πίσω από ελληνικά νησιά, είναι αδιανόητο να αφήνεται να εννοηθεί ότι θα μπορούσε άλλη χώρα να διεκδικήσει κυριαρχικά δικαιώματα πέραν της Ελλάδας! Επ’ ουδενί! 

Δεν υπάρχουν εκκρεμή ζητήματα προς διαπραγμάτευση με την Τουρκία σε τέτοιες περιοχές και αυτό θα πρέπει να γίνει σαφές με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο προς κάθε κατεύθυνση! Όταν μάλιστα, το θράσος της Τουρκίας δεν έχει τέλος, όπως φαίνεται και από τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό που κατέθεσε χθες στην UNESCO, όπου παρουσιάζει το μισό Αιγαίο να ανήκει στη δική της ευθύνη χωροταξικού σχεδιασμού! Όπως και στην ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο.

Επιπλέον τον μεγαλύτερο παραλογισμό τον ζήσαμε με το διαβόητο και νομικώς παντελώς ανυπόστατο Τουρκο–λιβυκό Μνημόνιο. Μια οριοθέτηση που δεν στηρίζεται πουθενά νομικά! Και που εξαλείφει τελείως τα νησιά μας από το χάρτη, για να καταστεί εφικτή! Αυτός ο παραλογισμός θα έπρεπε να καταδειχθεί και να αξιοποιηθεί πιο επίμονα, πιο έντονα. Θα έπρεπε να είχαμε κινηθεί πιο δυναμικά για την ενίσχυση των δικών μας ερεισμάτων στη Λιβύη. Πρόκειται για μια χώρα με την οποία έχουμε άμεση γειτνίαση και με την οποία οι ΑΟΖ μας συνορεύουν, σε αντιδιαστολή με την Τουρκία που δεν έχει καμιά γειτνίαση. Οφείλει η Ελλάδα να διαμορφώσει ολοκληρωμένη και προληπτική εξωτερική πολιτική απέναντί της, με στήριξη των συμμάχων και της επιρροής της εκεί, και όχι να αιφνιδιάζεται από τις πρωτοβουλίες και κινήσεις άλλων.

Κυρίες και κύριοι,

Τα επισημαίνω με έμφαση όλα αυτά διότι βλέπω ορατό έναν σοβαρό κίνδυνο: Σταδιακά, βήμα – βήμα, ανεπαισθήτως (κατά Κωνσταντίνο Καβάφη) να περιέλθει η χώρα σε μη αναστρέψιμη κατάσταση ομηρίας έναντι της Τουρκίας. Με απλά λόγια τίποτα να μη μπορεί να γίνει στην περιοχή χωρίς την έγκρισή της, έστω και αν παραβιάζονται βάναυσα το Διεθνές Δίκαιο, οι Διεθνείς Συνθήκες, τα ισχυρά θεμελιωμένα δίκαια της Ελλάδας. Αυτό πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. 

Κυρίες και Κύριοι, 

Ένα τελευταίο σχόλιο που αφορά άμεσα και την ποιότητα της δυτικής δημοκρατίας. Παραθέτω δύο τρία σύντομα αποσπάσματα από το βιβλίο. «Η Δύση δρομολόγησε μια ολόκληρη επιχείρηση φίμωσης ιστοτόπων και λογαριασμών στα social media επειδή δημοσίευαν πληροφορίες εκτός του επίσημου αφηγήματος».

«Δεν άφησαν κανένα χώρο για άσκηση κριτικής στις επιλογές της Δύσης, καταργώντας στην πράξη τη θεμελιώδη αξία της φιλελεύθερης δημοκρατίας». «Ακόμα και όταν τα γεγονότα βοούσαν, οι κυβερνήσεις και τα συστημικά ΜΜΕ στην Δύση είχαν, στην πλειονότητά τους, προτιμήσει τη βύθιση στη χοντροκομμένη προπαγάνδα» και παρακάτω «το κλίμα μακαρθισμού που είχε επιβάλει «το κόμμα του πολέμου» είχε οδηγήσει σε εξόφθαλμη συρρίκνωση των δημοκρατικών ελευθεριών, για τις οποίες ήταν δικαιολογημένα υπερήφανη η Δύση».

Όλοι ξέρουμε ότι σε πολεμικές περιόδους υπάρχει πάντα κάποια αυτοσυγκράτηση, ίσως και κάποιος έλεγχος, στην ελεύθερη διακίνηση πληροφοριών και την ελευθερία έκφρασης. Από το σημείο αυτό όμως μέχρι το άλλο άκρο, να διαχέεται συστηματικά χονδροειδής προπαγάνδα στα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ, να διασπείρονται απροκάλυπτα fake news, να λιθοβολείται κάθε αντίθετη άποψη και να συκοφαντείται κάθε κριτική σκέψη ως τάχα υποκινούμενη από ρωσικές μυστικές υπηρεσίες η απόσταση είναι τεράστια. Και δικαιολογημένα βάζει σε σκέψεις. Δυσάρεστες σκέψεις.

Αν μάλιστα αυτό συνδυαστεί με τις όλο και συχνότερες απόπειρες κυβερνήσεων σε πολλές χώρες να αξιοποιήσουν προς όφελός τους την δικαστική εξουσία, όπως το είδαμε στις ΗΠΑ, και πιο πρόσφατα στη Γαλλία και την Ρουμανία, είτε επιχειρώντας να σπιλώσουν αντιπάλους είτε ακόμα και να τους αποκλείσουν από τις εκλογές, το πράγμα γίνεται πολύ σοβαρότερο. Η δικαιοσύνη και τα μέσα ενημέρωσης είναι πυλώνες της δημοκρατίας. Και πρέπει να διαφυλαχθούν ως κόρη οφθαλμού. Η προσπάθεια χειραγώγησης της δικαιοσύνης και των μέσων ενημέρωσης είναι ακραία αντιδημοκρατική συμπεριφορά και συνιστά ορατό κίνδυνο φαλκίδευσης του δυτικού τύπου δημοκρατίας. 

Για όλους εμάς που αγωνιστήκαμε για πολλές δεκαετίες και εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην ηθική και ποιοτική υπεροχή του Δυτικού πνεύματος, της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της ελευθερίας του ανθρώπου αυτό είναι η πρώτιστη και αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα.

Η Ομιλία του Αντώνη Σαμαρά,  για το βιβλίο του Σταύρου Λυγερού "Αθέατες Όψεις"

​Ο Σταύρος Λυγερός καταπιάστηκε με ένα εγχείρημα δύσκολο, περίπλοκο, και τολμηρό.
​-- Δύσκολο, γιατί, έπρεπε να αποκαλύψει τις "Αθέατες Όψεις" της Ουκρανικής κρίσης. Όσα δεν γνωρίζουμε - κι όσα αποσιωπήθηκαν από τη μονομέρεια των ΜΜΕ, κι από τις δύο πλευρές των εμπλεκομένων...
​-- Περίπλοκο γιατί έπρεπε να αναδείξει διαφορετικές διαστάσεις: γεωπολιτικές, νομικές, οικονομικές, ιστορικές και στρατιωτικές. Όπου η απλή παράλειψη μιας λεπτομέρειας, αλλάζει εντελώς τη συνολική εικόνα.
​-- Τολμηρό, γιατί ζούμε σε εποχές, όπου όποιος αμφισβητεί το κυρίαρχο αφήγημα, συχνά αντιμετωπίζεται με καχυποψία και εχθρότητα. Βέβαια τον Σταύρο Λυγερό δεν είναι εύκολο να τον απαξιώσουν. Και το βιβλίο αυτό είναι δύσκολο να το αποσιωπήσουν...
​
​Όπως αναδεικνύεται μέσα από τις σελίδες του,
στην Ουκρανία ανατράπηκαν τα πάντα - και αιφνιδιάστηκαν οι πάντες:
​-- Οι ρωσικές δυνάμεις δεν έκαναν "στρατιωτικό περίπατο" όπως περίμεναν οι ίδιοι...
​-- Κι όταν, τους πρώτους μήνες, υπήρξε ευκαιρία για ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης, οι περισσότεροι πίστεψαν ότι η κρίση θα εκτονωνόταν. Αλλά ούτε αυτό συνέβη...
​-- Κι όταν, άρχισαν να κλιμακώνονται οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης, οι πάντες προεξοφλούσαν ότι η Ρωσία δεν θα αντέξει - όπου να 'ναι θα καταρρεύσει οικονομικά. Kι ότι το καθεστώς Πούτιν, θα ανατραπεί εσωτερικά.
​Τίποτα από αυτά δεν συνέβη τα επόμενα τρία χρόνια. Αλλώστε. αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι δυτικοί ηγέτες που ήταν τότε στην εξουσία έχουν πάει σπίτι τους. Και ο Πούτιν παραμένει στο Κρεμλίνο.
​-- Στη συνέχεια οι Ουκρανικές δυνάμεις, πέρασαν στην αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας μεγάλες περιοχές από τους Ρώσους.
​Σε επόμενη όμως φάση, απέτυχε η μεγάλη αντεπίθεση των Ουκρανών στο νότο, το καλοκαίρι του 2023. Και στη συνέχεια οι Ρώσοι ανασυντάχθηκαν κι αυτοί κι άρχισαν πόλεμο φθοράς κατά των Ουκρανών. Με σταδιακή, επέκταση των θέσεών τους. Που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
​Στο μεταξύ, όλα τα επιχειρησιακά δόγματα ανατράπηκαν κι από τις δύο πλευρές. Κυρίως από την εκτενέστατη χρήση drones και αντι-drones...
​-- Όποιος δεν μελετήσει λεπτομερειακά τις μεγάλες και αλλεπάλληλες τομές που έγιναν στην στρατιωτική τέχνη τα τελευταία δυόμιση χρόνια στην Ουκρανία, δεν έχει ιδέα που βρισκόμαστε πλέον.
​-- Όποιος δεν μελετήσει πώς και γιατί η Ρωσία επιβίωσε των δυτικών κυρώσεων, επίσης δεν καταλαβαίνει τίποτα από τη σύγχρονη διεθνή οικονομία.
​Ο Λυγερός παρουσιάζει τη μελέτη του Ουκρανικού, ως ένα «εργαστήριο πολέμου» του 21ου αιώνα:
​Το σήμερα και το αύριο συναντιούνται σε ένα πεδίο μάχης, στο οποίο χωράνε:
​--τα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου,
​--οι συνδυασμένες κινήσεις τεθωρακισμένων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου,
​-- τα μη επανδρωμένα οχήματα, οι βαλλιστικοί πύραυλοι, οι ιδιωτικοί στρατοί, οι πολέμαρχοι, και η τεχνητή νοημοσύνη.
​Δηλαδή το ίδιο το μέλλον, που τώρα παίρνει, μπροστά στα μάτια μας, υπόσταση και εικόνα...

​Μια από τις μεγαλύτερες αρετές του Λυγερού, είναι ότι δεν στοιχειοθετεί εκ των προτέρων κατασταλαγμένες απόψεις!
​Διαμορφώνει απόψεις καθώς εξετάζει μία-μία τις πλευρές της κρίσης...
​Το "χτίζει" και το "δένει" βήμα-βήμα.
​Κι αυτό το κάνει το βιβλίο συναρπαστικό και πολύτιμο...

​Να, λοιπόν, και τα δικά μου συμπεράσματα:

​* Πρώτον: Το ότι κάποιος είναι δυτικός, δεν σημαίνει ότι οφείλει να υποστηρίζει κάθε λανθασμένη κίνηση των δυτικών κυβερνήσεων. Η Δύση θεμελίωσε Πολιτισμό Ελευθερίας - όχι «Μοναδικές Αλήθειες».
​Στην περίπτωσή μας, η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν μια πολύ κακή ιδέα - που θα έβλαπτε μακροχρόνια τα συμφέροντα της Δύσης. Όπως και έγινε! Γιατί τώρα οδηγούμαστε σε οριστικό αποκλεισμό της Ουκρανίας από το ΝΑΤΟ, αλλά με ακρωτηριασμένη Ουκρανία, και με τους αντιπάλους της Δύσης συσπειρωμένους εναντίον της.
​Την αντίρρησή τους για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ την είχαν εκφράσει σε ανύποπτο χρόνο μεγάλες προσωπικότητες της Δύσης: όπως ο πατέρας της αμερικανικής στρατηγικής στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ο George Kennan. Και φυσικά ο αρχιτέκτονας του αμερικανικού ανοίγματος στη Κίνα, ο Henry Kissinger. Μπορεί να έχεις οποιαδήποτε γνώμη για αυτούς. Πάντως "άνθρωποι του Πούτιν", δεν ήταν! Ούτε ο Kennan, ούτε ο Kissinger...
​Για κάτι προειδοποιούσαν. Αλλά δεν εισακούστηκαν.
​Το πιο σημαντικό: προωθώντας την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, η Δύση συσπείρωνε τους πάντες εναντίον της.
​Ενώ θεωρεί την Κίνα πια βασικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ,
​έστελνε την Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας!
​Έστελνε και την Ινδία, επίσης στην αγκαλιά Ρωσίας και Κίνας!
​Έστελνε και τον Αραβικό κόσμο στην αγκαλιά του Ευρω-ασιατισμού!
​Καθώς και μεγάλο μέρος της Αφρικής και την Λατινικής Αμερικής...
​Το να συσπειρώνεις τους πάντες εναντίον σου, για να διεκδικήσεις κάτι που ποτέ δεν ήταν δικό σου, συνιστά κορυφαίο σφάλμα γεωπολιτικής.
​Κι όμως, αυτό το σφάλμα το έκανε η Δύση πριν τρία χρόνια. Τώρα βέβαια, τουλάχιστον οι Αμερικανοί, φαίνεται να το αναθεωρούν. Αλλά η Δύση συνολικά το πλήρωσε ακριβά.
​
​* Το δεύτερο συμπέρασμα, είναι πώς ό,τι εμφανίζεται συγκυριακά ως κυρίαρχο αφήγημα, δεν είναι αναγκαστικά η... "σωστή πλευρά της Ιστορίας"!
​Όταν οι Έλληνες ξεσηκώνονταν το 1821, δεν έπαιρναν ενθαρρυνικά μηνύματα απ’ έξω. Και δεν τους ενδιέφερε αν πήγαιναν με την «σωστή πλευρά»...
​Όταν οι Έλληνες αντιστέκονταν στον «Αξονα» το 1940-41, την στιγμή που ο Άξονας θριάμβευε παντού, και πάλι δεν τους ενδιέφερε αν πηγαίνουν με τη «σωστή πλευρά». Δεν τζόγαραν. Αγωνίζονταν!
​Το πού θα πάνε τελικά τα πράγματα, δεν το ξέρεις ποτέ εκ των προτέρων.
​Και τώρα που η Αμερική προσπαθεί να τα βρει με τη Ρωσία,
τώρα που ο Τράμπ μιλάει κάθε βδομάδα με τον Πούτιν στο τηλέφωνο,
και η Ευρώπη δεν μπορεί μόνη της να στηρίξει την Ουκρανία,
​τώρα οι ευφυείς άνθρωποι αρχιζουν και καταλαβαίνουν
ότι μάλλον μας έκανε ζημιά
όλος αυτός ο «υπερβάλλων ζήλος» στήριξης του Ζελένσκι...

​Όταν μιλάμε λοιπόν, για τη "σωστή πλευρά της Ιστορίας", όπως μας λένε τώρα για το Ουκρανικό, να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί:
Να βλέπουμε λίγο μακρύτερα. Όχι να γινόμαστε κλακαδόροι του συρμού.
​Δεν έχουμε να αποδείξουμε σε κάποιους απ' έξω ότι είμαστε "πιστοί οπαδοί" - ούτε "καλοί μαθητές". Έχουμε να δείξουμε στο λαό που μας εξέλεξε, ότι βάζουμε τα δικά του συμφέροντα πάνω απ' όλα.
​Για να επιβιώσει μια χώρα μεσαίου μεγέθους ανάμεσα στις μεγαλύτερες, επαναλαμβάνω, πρέπει πάντα να βλέπει πιο μακριά...
​Πράγμα που εμείς, ασφαλως. δεν το κάναμε...

​Όταν, βέβαια, ξεκίνησε ο Πόλεμος στην Ουκρανία, τον Φεβρουάριο του 2022, όλοι ξέραμε πως η Ελλάδα δεν μπορούσε να πάει κόντρα με όλους τους εταίρους της.
Αλλά δεν χρειαζόταν να γίνει και "βασιλικότερη του Βασιλέως"!
​Cheer leader, να ζητωκραυγάζει μπροστά-μπροστά...
​Την ώρα μάλιστα που συνεχίζουμε να εισάγουμε το 50% του φυσικού μας αερίου από τη Ρωσία...

​-- Το είχα πει εξ αρχής: Η Ελλάδα ώφειλε να καταδικάσει την παράνομη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, υπογραμμίζοντας όμως πάντα, ότι η Ρωσία κάνει αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία ό,τι ακριβώς έκανε και συνεχίζει να κάνει η Τουρκία στην Κύπρο!
​Δεν το κάναμε! Αντίθετα υπογράψαμε "Συνθήκη φιλίας" με την Τουρκία! Η οποία, Τουρκία, την ίδια στιγμή, επέκτεινε τα τετελεσμένα της εναντίον της Κύπρου και επέβαλε στο πεδίο πρωτοφανείς προκλήσεις εναντίον της Ελλάδας.
Κατακεραυνώναμε τη Ρωσία,
αλλά με την Τουρκία, που μας έκανε τα ίδια, ήμασταν «μέλι- γάλα»!
​Ποιός να μας πάρει στα σοβαρά;
​Αυτό δεν είναι καθόλου «ήρεμα νερά»...
Αυτό είναι «τρικυμία εν κρανίω»!

​-- Είχα πει τότε και κάτι ακόμα: Ότι μετά τον Πόλεμο έρχεται η Ειρήνη. Και η Ελλάδα πρέπει να προετοιμάζεται για την Ειρήνη. Δηλαδή να μην κόβει γέφυρες...
​Έτσι κάνουν οι χώρες που βάζουν σε προτεραιότητα της εθνικά τους συμφέροντα. Δεν το κάναμε...
​Με αποτέλεσμα τώρα που η Αμερική αλλάζει γραμμή και τα βρίσκει με τη Ρωσία σε κάποιου τύπου νέο γεωπολιτικό συμβιβασμό, η Ελλάδα να είναι απομονωμένη - και από την Ρωσία και από τις ΗΠΑ!
​Ενώ η Τουρκία που κράτησε πολύ πιο "ισορροπημένη" στάση, να έχει γέφυρες - και με τη Μόσχα και με την Ουάσιγκτων.
​Εμείς βέβαια, Πολιτική Αυτο-παραίτηση...

​Αυτό ακριβώς: Αυτό-παραίτηση από κάθε διεθνή ρόλο
​και Αυτο-εξαφάνιση από το διεθνές προσκήνιο!
​Που τα πληρώνουμε πανάκριβα.
​-- Η "φίλη" Τουρκία διακηρύσσει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς την άδειά της, έξω από τα χωρικά μας ύδατα.
​Δηλαδή μέχρι τα 6 μίλια! Αλλά και ποια 6 μίλια; Εδώ ψαρεύουν ανενόχλητοι οι Τούρκοι έξω από το Καψάλι στα Κύθηρα ή έξω από την Κάρυστο, δίπλα στις ακτές μας!
​-- Δεν μας επιτρέπουν ούτε καλώδια να ποντίσουμε έξω από την Κάσο.
​-- Μας απειλούν ακόμα και για τα αιολικά πάρκα στις Κυκλάδες.
​-- Καταπατούν τη διακηρυγμένη Ελληνική ΑΟΖ μεταξύ Κρήτης και Αιγύπτου.
​-- Χθες μολις η Τουρκία ανήρτησε στην Unesco δικό της Χάρτη, όπου καπελώνει το μισό Αιγαίο. Για να πούμε κι ένα καλό νέο όμως, το Ιόνιο – ακομα – δεν το πείραξε!
​Aλλά για να σοβαρευτούμε επί τέλους, θέλω την προσοχή σας: Η κυβέρνηση ανακοίνωσε προ ημερών το θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό. Μάλιστα. Ρωτάω ευθέως: Έχει αναρτηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Κι αν δεν έχει αναρτηθεί, γιατί; Και ποιός ευθύνεται; Με τα εθνικά θέματα δεν παίζουμε...
​-- Επίσης, η Ελλάδα δεν πέτυχε εξαίρεση της Τουρκίας από τον αμυντικό πρόγραμμα της Ευρώπης, το SAFE. Tης Τουρκίας, που ενώ απειλεί δύο κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι εταίροι μας τη σπρώχνουν στην κοινή Ευρωπαϊκή Άμυνα! Κι όχι μόνο την περιλαμβάνουν στις μελλοντικές παραγγελίες εξοπλισμών, αλλά - ακόμα χειρότερα – συνεχίζουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες να την εξοπλίζουν!
​Αλλά πώς να μην συνεχίζουν, αφού η ίδια η Ελλάδα διακηρύσσει πως η Τουρκία είναι «φίλη» της;
​Πώς να μην συμμετέχει και η Τουρκία στο SAFE, αφού εμείς πρώτοι διακηρύσσουμε πώς οι Τούρκοι είναι "φίλοι" μας;
​
Όταν κάνεις «συμφωνίες φιλιας» με χώρες που σε απειλούν με casus belli και σου αμφισβητούν τα πάντα – δεν έχεις απλώς έλλειμμα στρατηγικής. Έχεις περίσσευμα αφέλειας. Κι όπως έλεγε και ο Οscar Wilde «η αφέλεια είναι το μόνο που δεν συγχωρεί ποτέ η Ιστορία»!

​-- Ακόμα και χώρες, όπως η Αίγυπτος - που κι αυτή αντιμετωπίζει απειλές από την Τουρκία – μας προκαλεί σήμερα με τη Μονή του Σινά. Την οποία επί 1500 χρόνια τη σεβάστηκαν όλες οι αυτοκρατορίες που πέρασαν από εκεί! Και τώρα απλώς μας ανακοινώνουν ότι θα επιτρέπεται η λατρευτική χρήση της Μονής και μόνον. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς της αμφισβητείται.
Προφανώς αν την υπολόγιζαν την Ελλάδα, δεν θα φέρονταν έτσι. Αλλά δεν την υπολογίζουν.
​​
​-- Ακόμα και ο Χάφταρ στη Λιβύη, που είχε καταγγείλει το Τουρκολυβικό μνημόνιο, σήμερα σκέπτεται να το επικυρώσει! Ελπίζουμε να μη συμβεί. Αλλά όπως όλα δείχνουν πλέον, την Ελλάδα δεν την υπολογίζουν πια ούτε οι εχθροί της, ούτε καν οι μέχρι χθες φίλοι της!
​Αυτά παθαίνεις όταν κάνεις “διακηρύξεις φιλίας”… με τους εχθρούς σου: ​Αποθρασύνεις τους εχθρούς σου, ενώ απομακρύνεις τους φίλους σου!

​Και μια που αναφέρθηκα στη Λιβύη, ο κορυφαίος σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Πρωθυπουργού είχε δηλώσει το 2020, όταν είχε επισκεφτεί ο στρατηγός Χάφταρ την Ελλάδα, ότι «κακώς επενδύαμε σε αυτόν»! Γιατί, όπως είπε, ο Χάφταρ «μέτραγε μέρες»... Τέτοια υπεροψία...
Και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Πολιτικότητα; Μηδέν.
Πολιτική συμμαχιών στα δύσκολα; Μηδέν!
Διορατικότητα; Μηδέν...
Απαξίωναν τον Χάφταρ όταν συγκρουόταν με τα συμφέροντα της Τουρκιας. Και τώρα που τον Χάφταρ τον προσέγγισε η Τουρκία, τάχουν χαμένα...

​* Και δεν είναι η μόνη φορά που ακυρώσαμε τον εαυτό μας και τα συμφέροντά μας για να δείξουμε "καλοί μαθητές" προς τα έξω...
​Σπεύσαμε να υιοθετήσουμε τη λεγόμενη "Πράσινη Μετάβαση", δηλαδή τη κατάργηση των υδρογονανθράκων, ταχύτερα από όλους τους άλλους. Και θέσαμε εκτός λειτουργίας, για κάποιο διάστημα, σύγχρονες λιγνιτικές μονάδες, όταν η ίδια η Γερμανία εγκαινίαζε τέτοια εργοστάσια, παρά την "Πράσινη Μετάβαση"!
​
​Όπου υιοθετήθηκε η "Πράσινη Συμφωνία", το αποτέλεσμα ήταν να εκτιναχθεί η τιμή της Ενέργειας. Πράγμα που το βιώνουν και οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά όταν φτάνουν οι λογαριασμοί.
​Σήμερα, η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει ευθέως εγκαταλείψει την Πράσινη Μετάβαση. Στην Ευρώπη το μαζεύουν: Τροποποιούν τους "πράσινους στόχους" κάνοντας στροφή στην "προσιτή ενέργεια", "με όρους ρεαλιστικούς κι όχι ιδεοληπτικούς".
​Άρα ομολογούν ότι μέχρι τώρα έκαναν πολιτική με "πράσινες ιδεοληψίες" και ότι δεν τους ενδιέφερε η "προσιτή ενέργεια"!
Κι όμως η Ελλάδα πρωτοστατούσε σε αυτή την "τρέλα"....
​Με αποτέλεσμα η διεθνής τιμή πετρελαίου να είναι σήμερα 30% πιο κάτω απ' ό,τι το 2014 - αλλά τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις να πληρώνουν μιάμιση και δύο φορές παραπάνω! Πράγμα που δείχνει πόσο λάθος ήμασταν όλα αυτά τα χρόνια.
​Κι εμείς εδώ "πανηγυρίζουμε" για τα "υπερ-πλεονάσματα", όταν χάνουμε θέσεις σε ανταγωνιστικότητα, χάνουμε σε πραγματική αγοραστική δύναμη, αφού το Ενεργειακό έγινε πια αβίωτο - και για νοικοκυριά και για επιχειρήσεις.
​Ας μη ψάχνουμε δικαιολογίες. Το κόστος της Ενέργειας είναι η βασική αιτία της Ακρίβειας, που γονατίζει σήμερα την Ελληνική κοινωνία...

​* Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα, όπου θέλαμε να κάνουμε τον «καλό μαθητή» και την πατήσαμε...
​-- Πάρτε το δημογραφικό. Που δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, είναι πανευρωπαϊκό. Αλλά εδώ εμείς βρισκόμαστε σε μια από τις χειρότερες θέσεις από πλευράς αριθμών - και στην πιο ευάλωτη θέση από πλευράς Γεωγραφίας. Είμαστε η πρώτη χώρα της Ευρώπης που κινδυνεύει να σαρωθεί από τους λαθροδιακινητές και τα κύματα παράνομων μεταναστών. Από Ασία και Αφρική...
​Κι εμείς, αντί να επιδοτούμε τα νεαρά ζευγάρια να κάνουν παιδιά, επιδοτούμε τα... ηλεκτρικά αυτοκίνητα!
​Κι αντί να ενθαρρύνει η κυβέρνηση τα νεαρά ζευγάρια να κάνουν οικογένεια, νομιμοποιεί το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία.
​Κι επί πλέον ετοιμάζεται η κυβέρνηση να εγκαταστήσει μόνιμα πάνω από ένα εκατομμύριο παράνομους μετανάστες! Εδώ πια είναι η περίπτωση που οι "καλοί μαθητές" μετατρέπονται σε "χρήσιμους ηλίθιους"...
​Προσέξτε: πάνε να δημιουργήσουν μέχρι και 16 χιλιάδες κέντρα υποδοχής παρανόμων! Δηλαδή κανονικό εποικισμό της χώρας. Και πληθυσμιακή αλλοίωσή της.
​Δεν βλέπουν καν τις ταραχές που γίνονται σήμερα παντού, από το Παρίσι, μέχρι το Los Angeles …
​Oι ταραχές από παράνομους μετανάστες είναι πια εφιάλτης για όλες τις χώρες της Δύσης. Κι εμείς εδώ, πάμε να εγκαταστήσουμε μαζικά στη χώρα μας αυτόν τον εφιάλτη...
​Υπάρχει λογική; Συνειδητοποιούν τι πάνε να κάνουν;
Γιατί, όπου χρειάζονται εργατικά χέρια, δεν τα φέρνουν νόμιμα, με διμερείς συμφωνίες από φίλες χώρες, όπως η Αίγυπτος;

​-- Δείτε και τη διαβόητη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία τα Σκόπια την παραβιάζουν ανοικτά και εμείς δεν αντιδρούμε.
Το πρόβλημα, όπως είχα προειδοποιήσει, έχει μετασχηματιστεί:
​από διαμάχη Ελλάδας-Σκοπίων για το όνομα,
​σε διαμάχη Σκοπίων-Βουλγαρίας για τη λεγόμενη «Μακεδονική» Εθνότητα και «Μακεδονική» γλώσσα - που οι Βούλγαροι ευθέως αμφισβητούν. Και βάζουν βέτο στην ευρωπαϊκή ένταξη των Σκοπίων.
​Οι Βούλγαροι βάζουν βέτο, αλλά η Ελλάδα δεν κάνει το ίδιο. Γιατί της το απαγορεύει, λέει, η Συμφωνία των Πρεσπών. Δηλαδή μας "δεσμεύει", υποτίθεται, μια διμερής συμφωνία, την οποία η άλλη πλευρά ανοιχτά παραβιάζει!
​Θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε με τη Βουλγαρία στο θέμα αυτό. Αλλά δεν το κάνουμε...
​Η τωρινή κυβέρνηση των Σκοπίων καταργεί το επίθετο «βόρεια» από το επίσημο όνομά τους, κι εμείς καθόμαστε και τους κοιτάμε. 
«Μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα...»
​Είμαστε εντελώς παραιτημένοι από κάθε έννοια Εξωτερικής Πολιτικής.

​Τόσο παραιτημένοι που όπως είπε ο Μητροπολίτης Αλεξανδροπούλεως:
«ό,τι δράσεις ανακοινώθηκαν από την Κυβέρνηση στον Εβρο, δεν τις είδαμε όχι να υλοποιούνται, ούτε καν να ξεκινούν...»
Την ώρα, μάλιστα, που τουρκικών συμφερόντων εταιρίες, αγοράζουν ανεξέλεγκτα και μαζικά εγκαταλελειμμένα ελληνικά σπίτια στον Έβρο κι όχι μόνο...

​Είμαστε λοιπόν, «Φίλοι» με τους εχθρούς μας,
​ανεκτικοί σε όσους μας προκαλούν,
​μη αξιόπιστοι απέναντι σε δυνητικούς συμμάχους μας,
​εμμονικοί στην αποδοχή της λαθρομετανάστευσης
​που όλοι οι άλλοι απορρίπτουν,
​δεκτικοί στην woke ατζέντα που απορρίπτουν πια οι λαοί της Δύσης,
​και ακραίοι σε θέματα Πράσινης Μετάβασης,
​που η Αμερική την έχει ήδη εγκαταλείψει και η Ευρώπη την έχει χαλαρώσει. ​Τα κάνουμε όλα ανάποδα...

​Ήμασταν οι «πιο καλοί μαθητές» – οι «απουσιολόγοι» -
μιας παγκόσμιας Τάξης, που όμως πια δεν υπάρχει!
Ήμασταν «καλοί μαθητές» στα πάντα.
Αλλά «αμελείς» στα δικά μας εθνικά συμφέροντα...


​* Το βιβλίο του Σταύρου Λυγερού για τον Πόλεμο στην Ουκρανία φωτίζει τις δικές μας αθέατες όψεις.
​Κυρίως: ότι δεν μπορούμε να δούμε το εθνικό συμφέρον μας, σε μια εποχή που η Αμερική και άλλες χώρες της Δύσης κοιτάνε πρώτα τα δικά τους. 
​Γιατί η νέα αρχιτεκτονική των διεθνών σχέσεων θα στηρίζεται σε ευθυγράμμιση εθνικών συμφερόντων. Όχι σε ξεπερασμένα αφηγήματα περί «παγκοσμιοποίησης»...
​Κι αν δεν στραφούμε κι εμείς στα δικά μας συμφέροντα, θα είμαστε αδικαιολόγητα φοβικοί και απόντες.
​Αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, που ήδη τη συνειδητοποιεί η Δύση συνολικά. Κι εγκαταλείπει την ανοχή στην παράνομη μετανάστευση, εγκαταλείπει τις πράσινες ακρότητες, εγκαταλείπει τον «δικαιωματισμό» και τη συζήτηση για το πόσα είναι τα φύλα...
​Η κυβέρνησή μας, όμως, δεν τα βλέπει! Ούτε και τα περισσότερα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Τα οποία είναι, κι αυτά, μέρος του προβλήματος.
​Το μόνο κριτήριο Πολιτικής για την Κυβέρνηση είναι η Επικοινωνία.
Ενώ η Αντιπολίτευση, απλά, πετάει... χαρταετό!

Δείτε τώρα τι γίνεται στη Μέση Ανατολή. Που φλέγεται πάλι...
Μόνο που, αυτή τη φορά, στο επίκεντρο βρίσκεται
η σύγκρουση του Ισραήλ με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό.
Που τον υποστηρίζει το Ιράν με τους συμμάχους του Σιίτες.
Και η Τουρκία με τους συμμάχους της Σουνίτες τζιχαντιστές.
Το Ισραήλ εξουδετέρωσε τα ισλαμιστικά δίκτυα του Ιραν.
Και τώρα μένουν τα ισλαμιστικά δίκτυα που καθοδηγεί η Τουρκία.
Και η Μέση Ανατολή εξελίσσεται σε πεδίο αντιπαράθεσης Ισραήλ-Τουρκίας. Όπου οι Κούρδοι παίζουν πια κεντρικό ρόλο.
Γιατί ήταν αυτοί που νίκησαν το ΙΣΙΣ.
Και δεν υποτάχθηκαν ποτέ στην Τουρκία.
Βλέπουμε καθαρά να γίνεται πια ανασχεδιασμός ολόκληρης της περιοχής,
με τους Κούρδους στην πρώτη γραμμή
και το Ισραήλ ως βασική δύναμη ανάσχεσης της Τουρκίας.
Εμείς, όμως, εδώ – αν είναι δυνατόν - δεν ψάχνουμε για συμμάχους,
απέναντι σε αυτούς που μας απειλούν,
αλλά μένουμε με μόνο σταθερό συνομιλητή μας τον... Ζελένσκι!

​Είμαστε δυτικοί, ναι! Αλλά δεν υπάρχει Δύση χωρίς Ελευθερία.
​Ούτε υπάρχει Ελευθερία χωρίς Αλήθεια.
​Κι αφού είμαστε δυτικοί, ας είμαστε σοβαροί δυτικοί.
​Δεν μπορούμε χρόνια να χτίζουμε φράχτη στον Έβρο
για να μην περνάνε οι παράνομοι και τώρα να εγκαθιστούμε
πάνω από 1 εκατομμύριο παράνομους στα χωριά μας,
σε όλη την ελληνική επικράτεια!
​ 
​Ο Σταύρος Λυγερός, με αυτό το βιβλίο, δεν προσφέρει "εύκολες λύσεις".
​Προσφέρει, όμως, κάτι πολύ πιο κρίσιμο:
​Τη δυνατότητα να δούμε καθαρά.
​-- Την αλήθεια πέρα από προπαγάνδες, ιδεοληψίες και αφηγήματα.
​-- Και τη θέση μας στον τελείως καινούργιο κόσμο που έρχεται!

​Το βιβλίο του Σταύρου είναι δύο πράγματα ταυτόχρονα:
​-- Είναι μεγεθυντικός φακός για να καταλάβουμε όσα κοσμοϊστορικά συμβαίνουν γύρω μας - στην Ουκρανία κυρίως, αλλά όχι μόνο...
​-- Είναι ταυτόχρονα καθρέφτης για να δούμε τις δικές μας αναπηρίες.
​Και μια που μιλάμε για πολιτικές «αναπηρίες»,
​άκουσα χθές τον Πρωθυπουργό να παραπονιέται για
​«αυτόκλητους συμβουλάτορες του καναπέ» στα εθνικά ζητήματα... Τόση αλαζονεία....
​Πείτε του, να μην στεχοχωριέται και να μη ζορίζεται.
Δεν χρειάζεται να ακούει κανένα άλλον.
​Άλλωστε, έχει δίπλα του, τον Γεραπετρίτη, τον Ντόκο, όλο το ΕΛΙΑΜΕΠ.
​Αυτούς να ακούει...
Ολα καλά! Και μη χειρότερα.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του...

​Ένα μήνυμα θα ήθελα να πώ τελειώνοντας,
​σε όσους κάθε μέρα, χωρίς να έχω εγώ μιλήσει, μιλούν για μένα,
συνήθως απαξιώνοντας ή διαστρεβλώνοντας όσα λέω...
είτε ακόμα κι όσα δεν λέω.
​Αντιλαμβάνομαι ότι θα προτιμούσαν να παραμένω σιωπηλός.
​Αυτό όμως δεν είναι το Χρέος ενός πρώην Πρωθυπουργού...
​Ακούστε: Το έφερε συχνά η μοίρα, να μείνω όρθιος,
ακόμα και μόνος καμια φορά, στα δύσκολα.
Ακόμα κι όταν έβλεπα απέναντί μου «τη φοβερή ερημία του πλήθους».
​Όμως το βλέμμα μου ούτε σκοτίνιασε ποτέ, ούτε λύγισε.
Να θυμούνται λοιπόν, οι περισπούδαστοι επικριτές μας,
πως αυτά που πρέπει να λέω για την Πατρίδα μου,
θα συνεχίζω να τα λέω, όπως έκανα πάντα.
​Είναι θέμα ευθύνης.
​Πολύ περισσότερο τώρα, που όπως βλέπετε,
είμαστε πολλοί και παραμένουμε όρθιοι.
​ 
Από αυτή τη λέξη – Ευθύνη – γεννιέται η άλλη μεγάλη λέξη – Ελπίδα!
​Η Ελλάδα είναι Χρέος για μας τους Έλληνες.
​Η Ελλάδα είναι υπερ-πολύτιμη και για τη Δύση συνολικά.
​Όχι, λοιπόν! Αυτη η χώρα δεν θα αφεθεί στη μοίρα της!
​Δεν θα παραιτηθεί από τα συμφέροντά της. Oύτε από τα δίκαιά της.
​Δεν θα γονατίσει. 
​Δεν θα εγκαταληφθεί.
​Ούτε τώρα, ούτε αύριο, ούτε ποτέ!

​Σας ευχαριστώ.