Αναλυτές υποστηρίζουν ότι τόσο ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία όσο και η επιθετική στροφή της κυβέρνησης Τραμπ απέναντι στην Ευρώπη δεν πηγάζουν μόνο από γεωπολιτικούς υπολογισμούς, αλλά από μια κοινή αγωνία του Ρώσου προέδρου και του Αμερικανού ομολόγου του: την απώλεια κύρους και σεβασμού στο διεθνές σύστημα.
Σύμφωνα με άρθρο γνώμης στη βρετανική εφημερίδα The Guardian, ο πόλεμος που έχει εξαπολύσει ο Βλαντίμιρ Πούτιν κατά της Ουκρανίας δεν εξηγείται αποκλειστικά από φόβους περικύκλωσης ή αυτοκρατορικές φιλοδοξίες. Αντίθετα, αποδίδεται στην αίσθηση ότι η Ρωσία έχει χάσει τον σεβασμό που απολάμβανε την εποχή που αποτελούσε μία από τις δύο παγκόσμιες υπερδυνάμεις.
Η δημόσια υποβάθμισή της, από τότε ακόμα που ο Μπαράκ Ομπάμα την χαρακτήρισε «περιφερειακή δύναμη», ενίσχυσε την αντίληψη ότι μόνο μέσω της ισχύος και του φόβου μπορεί να ανακτήσει κύρος. Σε αυτό το πλαίσιο, η στρατιωτική επιθετικότητα λειτουργεί ως υποκατάστατο της διεθνούς αποδοχής. Ο Πούτιν γνωρίζει ότι δεν μπορεί να γίνει αρεστός στις χώρες από τις οποίες ζητά αναγνώριση, ελπίζει όμως ότι μπορεί να τις αναγκάσει να τον φοβηθούν.
Ανάλογη, αν και διαφορετικής μορφής, είναι η λογική που αποδίδεται στη στροφή του Ντόναλντ Τραμπ εναντίον της Ευρώπης. Όπως σημειώνει η ανάλυση, ο Τραμπ επιδιώκει να ανατρέψει μια διεθνή τάξη που, κατά την άποψή του, περιφρονεί τόσο τον ίδιο όσο και την κοσμοθεωρία του. Παρότι η κυβέρνησή του απολαμβάνει τον σεβασμό αυταρχικών ηγετών, γνωρίζει ότι μεγάλο μέρος των δημοκρατικών χωρών αντιμετωπίζει με δυσπιστία ή απαξίωση την πολιτική της.
Η Ευρώπη, με την έμφαση στο κράτος δικαίου και τη φιλελεύθερη δημοκρατία, θεωρείται το ισχυρότερο εναπομείναν σύμβολο μιας αξιακής τάξης, που η κυβέρνηση Τραμπ θέλει να αποδομήσει. Η ειρωνεία, όπως επισημαίνεται, είναι ότι αυτή η τάξη οικοδομήθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από τις ίδιες τις ΗΠΑ, οι οποίες προώθησαν τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου ως παγκόσμια πρότυπα, θεμελιώνοντας την αμερικανική «ήπια ισχύ».
Η μεταπολεμική Ευρώπη υπήρξε το μεγαλύτερο επίτευγμα αυτής της στρατηγικής. Μέσα από το Σχέδιο Μάρσαλ και την ενίσχυση της συνεργασίας, δημιουργήθηκε σταδιακά η Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα σύστημα βασισμένο στη συνεργασία, το δίκαιο και τη φιλελεύθερη δημοκρατία, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις ενσωμάτωσε τις αμερικανικές αξίες πιο συνεκτικά από τις ίδιες τις ΗΠΑ.
Σήμερα, όμως, η κυβέρνηση Τραμπ δηλώνει ότι θέλει να αντικαταστήσει την παλιά τάξη με μια νέα, όπου κυριαρχούν η ισχύς και το στενό εθνικό συμφέρον. Παρότι η στρατηγική εθνικής ασφάλειας διακηρύσσει τη διατήρηση της αμερικανικής «ήπιας δύναμης», στην πράξη περιορίζει τους μηχανισμούς που την στήριξαν επί δεκαετίες, από τη διπλωματία έως τη διεθνή βοήθεια.
Αυτό εξηγεί, σύμφωνα με την ανάλυση, γιατί η Ουάσινγκτον στρέφει τόσο έντονα τα πυρά της κατά της Ευρώπης, υποστηρίζοντας ή ενθαρρύνοντας ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις και αμφισβητώντας τον ρόλο της ως ενιαίου πολιτικού μπλοκ. Ωστόσο, χωρίς την παγκόσμια εμβέλεια και τους θεσμούς που η ίδια αποδυναμώνει, η κυβέρνηση Τραμπ δύσκολα μπορεί να αναδιαμορφώσει την Ευρώπη, σύμφωνα με τις επιδιώξεις της.
Το κοινό σημείο Πούτιν και Τραμπ, καταλήγει το άρθρο, είναι το πάθος για κύρος και σεβασμό σε έναν κόσμο που θεωρούν ότι τους τα αρνείται. Όμως η επιλογή του εκφοβισμού αντί της πειθούς ενδέχεται τελικά να περιορίσει, αντί να ενισχύσει, τη διεθνή τους επιρροή.
